Είναι πλέον πολύ συχνό να δεχόμαστε “χτυπήματα” σε διάφορους τομείς της ζωής μας. Μπορεί να βιώνουμε οικονομική κρίση, έναν χωρισμό, προβλήματα στο γάμο μας, προβλήματα με το παιδί μας, αγχώδεις και καταθλιπτικές διαταραχές ή και πολλά από αυτά ταυτόχρονα. Όταν μοιραζόμαστε τις ανησυχίες μας ο περισσότερος κόσμος μας προτείνει να κάνουμε υπομονή. Ακόμα και στα τηλεοπτικά κανάλια, τώρα με τον κορονοϊό, εκτός από την ατομική προστασία, η υπομονή είναι μια πολύ συχνή λέξη.
Η ζωή πάντα μας φέρνει μια πληθώρα εμποδίων και δυσκολιών που δεν έχουμε επιλέξει. Πολλές φορές οι δυσκολίες αυτές πολλαπλασιάζονται από λάθος επιλογές, κακή προετοιμασία, και παθητικότητα. Ο χρόνος που περνάμε μέσα σε δύσκολες συνθήκες είναι ανίσχυρος να μας διδάξει κάτι από μόνος του εάν εμείς δεν τον εκμεταλλευτούμε σωστά. Εάν όμως θέλουμε να γίνουμε οι πραγματικοί καθοδηγητές της ύπαρξης μας, όπως έλεγε ο Νίτσε, πρέπει να διαχωρίσουμε τον εαυτό μας από την ηττοπάθεια, να αναλάβουμε την ευθύνη για την ζωή μας και να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες που μας παρουσιάζονται.
Για να το πετύχουμε αυτό, είναι απαραίτητο να αναπτύξουμε ψυχική ανθεκτικότητα. Χρειάζεται να μάθουμε πώς να αναδυόμαστε από τα βάθη των προβλημάτων δυνατότεροι και σοφότεροι. Είναι πολύ εύκολο, όταν νιώθουμε ότι δεν αντέχουμε άλλο να παραιτούμαστε. Αυτό με την σειρά του θα προκαλέσει ολοένα και λιγότερη αντοχή στις δυσκολίες. Έτσι, σε κάθε επόμενη δυσκολία θα φτάνουμε όλο και πιο γρήγορα στο “όριο” μας. Η απόκτηση της ψυχικής ανθεκτικότητας και η αποφυγή της παγίδας της απελπισίας είναι εφικτό να πραγματοποιηθούν όταν αποτινάξουμε την πεποίθηση ότι είναι καλύτερο να αποφεύγουμε τις δυσκολίες όσο περισσότερο μπορούμε. Δεν είναι όλες οι δυσκολίες το ίδιο. Κάποιες είναι απαραίτητες για να αποκτήσουμε μεγαλύτερη δύναμη και σοφία που θα μας κάνουν περισσότερο ευτυχισμένους και επιτυχημένους.
Όταν μάθουμε να αντιλαμβανόμαστε τις στρεσογόνες καταστάσεις ως κλειδιά στον δρόμο για την απόκτηση της ευτυχίας μας, τότε θα γίνεται ολοένα και πιο εύκολο να αποκτήσουμε περισσότερο “ελαστικά” ψυχικά όρια και να αντέχουμε περισσότερα με λιγότερο κόστος.
Πολλοί άνθρωποι ονειρεύονται μια ζωή χωρίς στρες, αλλά στην πραγματικότητα μια τέτοια ζωή θα ήταν αρκετά βαρετή. Ζώντας με έναν τρόπο που επιτρέπει την επεξεργασία των προβλημάτων μας και ευνοεί το να μαθαίνουμε μέσα από αυτά, κάνει πιο πιθανό το να νιώθουμε ότι ζούμε μια ολοκληρωμένη και ικανοποιητική ζωή.
Με αυτόν τον τρόπο, η ψυχική μας ανθεκτικότητα θα αυξάνεται και το “είμαι στο όριο μου” θα αποκτήσει ένα άλλο νόημα, αυτό του “αντέχω περισσότερο”. Ο τρόπος με τον οποίο μπορούμε να μάθουμε να καλλιεργούμε την ψυχική μας ανθεκτικότητα είναι μέσω της επεξεργασίας των πρότερων βιωμάτων μας, και της ανάπτυξης νέων μηχανισμών προσαρμογής στις δυσκολίες. Μέσα από κατάλληλες ψυχοθεραπευτικές παρεμβάσεις, μπορούμε να μάθουμε να οραματιζόμαστε ένα καλύτερο μέλλον για εμάς και να αντέχουμε περισσότερα, χωρίς να υπερφορτώνουμε τον εαυτό μας. Η αυτοφροντίδα είναι άλλωστε ένα από τα μεγαλύτερα κομμάτια στον δρόμο προς την αυτοβελτίωση. Κοιτώντας τον εαυτό μας με ειλικρίνεια και υγιή περιέργεια θα μας βοηθήσει να ξεφύγουμε από την απελπισία και την αέναη αυτοθυματοποίηση στην οποία υποβάλουμε τον εαυτό μας, και να αποκτήσουμε την απαραίτητη ανθεκτικότητα ώστε να πετυχαίνουμε περισσότερα και να μπορούμε στο τέλος της μέρας να κάνουμε τον απολογισμό μας νιώθοντας σίγουροι ότι προσπαθούμε για το καλύτερο που μπορούμε.
Συχνά συναντώ ανθρώπους στην ψυχοθεραπεία που δεν μπορώ να πιστέψω όλα αυτά που έχουν περάσει και ακόμα όχι μόνο αντέχουν, αλλά προσπαθούν με ό,τι έχουν μέσα τους, να μην αφήσουν το παρόν-παρελθόν να καθορίσει το μέλλον τους. Πολλές φορές οι δυσκολίες δεν σταματούν και πρέπει να ενσωματώσουμε αυτή την πληροφορία στην αφήγηση της ζωής μας. Αυτό σημαίνει ότι δημιουργούμε μια φιλοσοφία ζωής πως εμείς κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε κι από κει και πέρα δεν υπάρχει κάτι άλλο που να βρίσκεται στον έλεγχο μας. Η ζωή μας σ’αυτή τη γη κρατάει όσο μια σπίθα στο χωροχρόνο. Αν είναι λοιπόν να μας τύχουν οι πιο έντονες των δυσκολιών, τότε θα πρέπει να τις κοιτάξουμε κατάματα για να σταματήσουμε να φοβόμαστε. Πάντα υπάρχει κάτι το οποίο μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε. Και αν είμαστε άτυχοι και αυτό το κάτι δεν είναι ένας φίλος μας ή ένας γονιός ή ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος, τότε θα πρέπει να το βρούμε μέσα μας.
Είναι μια φωνούλα που μας ψιθυρίζει «έχεις ακόμα μέσα σου… συνέχισε». Άρα στην αρχική ερώτηση «πόσο ακόμα;», η απάντηση μου είναι η εξής «όσο χρειαστεί… μετά όμως, θα είσαι ένας θεός… στα δικά σου μάτια, εκεί που μετράει πραγματικά».
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο ΟΚ Magazine