Δεν είστε ειλικρινείς, αγενείς και κακοποιητικοί είστε.
Οι κριτικές επιτροπές και οι παρουσιαστές/ες σε εκπομπές “ψυχαγωγίας” πλέον επιλέγονται με το αν είναι αρκετά κακοποιητικοί/ες, γιατί φυσικά πώς αλλιώς θα κάνουν νούμερα;
Πόσοι άνθρωποι ακόμα θα βιώσουν μετατραυματικό στρες, αγχώδεις διαταραχές και κατάθλιψη από reality shows; Πόσα θύματα ακόμα θα υπάρξουν;
Έχουμε φτάσει στο σημείο να τραυματίζουμε ανθρώπους με το άλλοθι ότι «ήξεραν που έρχονταν». Άρα αυτό δίνει το δικαίωμα σε κάποιον που θεωρείται ειδήμων στο είδος του να μιλήσει με την πιο απαξιωτική εξωλεκτική και λεκτική επικοινωνία, χωρίς να ενδιαφέρεται καθόλου για τα συναισθήματα ενός ανθρώπου που εκείνη τη στιγμή μπορεί να έχει όνειρα που διαλύονται, γονείς και οικείους απέναντι στους οποίους αισθάνεται ντροπή και αυτοεκτίμηση που μηδενίζεται. Οι άνθρωποι θεωρούνται αναλώσιμοι για αυτές τις εκπομπές.
Δεν υπάρχει χειρότερη στάση ζωής από την άσκηση κριτικής.
Αν θέλουμε να κάνουμε εποικοδομητική αξιολόγηση σίγουρα μπορεί να γίνει με ευγένεια και ενσυναίσθηση.
Ντρέπομαι να βλέπω ανθρώπους σε θέσεις “εξουσίας” που την χρησιμοποιούν για να εκτονώσουν τις δικές τους ανεπάρκειες και τα δικά τους άλυτα ψυχολογικά για να διατηρήσουν τη θέση τους σε εκπομπές που διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα και μας παρασύρουν στο βάλτο της ντροπής. Συνυπαίτιοι θεωρούμαστε όλοι. Όσοι περνούμε ένα δευτερόλεπτο κοιτώντας αυτή την κακοποίηση να λαμβάνει μέρος μπροστά στα μάτια μας. Πόσα ακόμα θα θυσιάσουμε πια για τα νούμερα; Πόσο κάτω έχει ακόμα;
Δεν έχει αναλογιστεί ένας από αυτούς που κρίνουν με τον πιο χυδαίο τρόπο, πως ίσως αυτές οι λέξεις να είναι το κερασάκι σε μια ήδη φορτισμένη συναισθηματική κατάστασή, σε μια ήδη ανυπόφορη ζωή, σε μια ήδη απελπισμένη σκέψη. Αναρωτιέμαι εάν αυτοκτονήσει ένα παιδί μετά ποιος θα πάρει την ευθύνη;
Το να είσαι τοπ μόδιστρος ή μοντέλο ή στυλίστρια δεν σημαίνει πως είσαι ηθικός άνθρωπος. To να κάνεις νούμερα ταπεινώνοντας ανθρώπους δεν σηκώνει καμία δικαιολογία. Αυτό ισχύει για όσους αυτοεξαπατώνται όταν δεν συναισθάνονται τον αντίκτυπο των πράξεων τους σε άλλους ανθρώπους και στις οικογένειες τους.
Μεγαλώνοντας σε μια κοινωνία όπου η δίψα για διασημότητα και αναγνώριση προωθείται ως υποκατάστατο για την αγάπη και την αποδοχή, πολλοί νέοι άνθρωποι μαθαίνουν από νωρίς ότι οποιαδήποτε κριτική πρέπει να γίνεται δεκτή ακόμα και όταν υποβαθμίζει θεμελιώδη δικαιώματα όπως την αξιοπρέπεια. Δυστυχώς, πολλοί γονείς θεωρούν ότι με το να είναι σκληροί με τα παιδιά τους τα βοηθάνε να βελτιωθούν.
Παράλληλα άλλες κοινωνικές δομές, όπως το σχολείο, παρουσιάζουν τις φιγούρες εξουσίας ικανές να εκφράζονται με οποιονδήποτε τρόπο για τις επιδόσεις ενός παιδιού μπροστά σε άλλους. Αρκετοί εκπαιδευτικοί μάλιστα ακολουθούν ακόμη και σήμερα αναχρονιστικά μοντέλα διδασκαλίας, όπου ο εξευτελισμός ενός μαθητή παρουσία των συμμαθητών του είναι κάτι που θεωρείται χρήσιμο και εν δυνάμει βοηθητικό. Οι έρευνες όμως δείχνουν ότι η πλειοψηφία των παιδιών που δέχονται τέτοιες κακοποιητικές συμπεριφορές, μαθαίνει να δέχεται αδιαμαρτύρητα το ένα ψυχικό τραύμα μετά το άλλο. Κάπως έτσι, εγκαθιδρύεται και η νοοτροπία του κοινωνικού συνόλου αναφορικά με το “δικαίωμα” που θεωρούμε ότι αυτόματα μας ανήκει για να κρίνουμε τον οποιονδήποτε.
Πώς άλλωστε να μην το πράξουμε, όταν θέλουμε και εμείς να έχουμε λίγη από την δύναμη εκείνων των φιγούρων εξουσίας που κάποτε ήταν οι γονείς μας, οι δάσκαλοι μας και αργότερα ίσως κάποιοι παρουσιαστές ή άλλα δημόσια πρόσωπα. Γιατί όμως κάποια άτομα βάζουν τον εαυτό τους εν γνώσει τους σε μια τόσο κανιβαλιστική διεργασία; Σύμφωνα με τις έρευνες, τα άτομα που είναι περισσότερο πιθανό να πιστεύουν ότι τέτοιου είδους σχόλια είναι αποδεκτά, ενδέχεται να έχουν μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον με επίκριση, υποτίμηση, όρους για να είναι αποδεκτά στους γύρω τους και ψυχικά τραύματα σχετικά με την αυτοεκτίμηση τους τα οποία παραμένουν θαμμένα και ανεπεξέργαστα. Όταν μάλιστα καταλήγουν να γίνονται βορά της ανάγκης για τηλεθέαση, τότε είναι ακόμα πιο πιθανό να αρχίσουν να ανακινούνται τα τραύματά τους και να επιδείξουν την ίδια συμπεριφορά σε άλλους. Με άλλα λόγια, ο φαύλος κύκλος των προσβολών και των στοχευμένων τραυμάτων συνεχίζεται υπό τον μανδύα της επίπλαστης ειλικρίνειας και της δύναμης.
Η κριτική αυτή επηρεάζει αρνητικά και τα άτομα που την παρακολουθούν, καθώς σύμφωνα με έρευνες το 24% των ατόμων από 18-24 χρονών αναφέρουν αρνητικές σκέψεις για την εικόνα του σώματός τους και την προσωπικότητα τους. Ίσως ένα πρώτο βήμα για να σπάσει η επανάληψη αυτής της λεκτικής και ψυχολογικής βίας θα ήταν να δείξουμε έμπρακτα στον εαυτό μας και στους γύρω μας ότι τέτοιες πρακτικές δεν είναι ούτε βοηθητικές ούτε θεμιτές. Η αγάπη για τον εαυτό μας και ο αναστοχασμός μας μπορούν να μας βοηθήσουν να χρησιμοποιούμε την δύναμη που ενδεχομένως να έχουμε σε κάποιον τομέα της ζωής μας για να βελτιώσουμε τον κόσμο αντί να πιανόμαστε από τις ανασφάλειες κάποιου για να δείξουμε την υπεροχή μας.
Αγαπητοί παρουσιαστές, παραγωγοί και “κριτές”… θέλω να σας ρωτήσω κάτι…
Πόσο ελαστική πια είναι η ηθική σας;
Το άρθρο δημοσιευτηκε απο την majenco, Σαμάνθα Αποστολοπούλου στο queen.gr
